Na jaren van vechten en redden van mijn verslaafde zoon en mijn gezin met nog twee dochters, dat ontwricht was, kwam ik in contact met Ellen.

Gewoon aan haar keukentafel vertelde in mijn verhaal en het eerste wat me opviel was de herkenning die ik van haar kreeg. Jaren had ik gevochten én mezelf verantwoord. Iedereen wist het beter. Het was zijn eigen schuld en ik moest maar harder tegen hem zijn.

Ellen keek me aan en zei alleen maar: “Ik herken het”. De tranen liepen over mijn wangen van opluchting en herkenning. Ik voelde me begrepen.

Samen gingen we aan de slag, langzaam liet ze me dingen inzien en ging ik me anders gedragen naar mijn zoon, ik kon hem niet redden, dat moest hij zelf doen. Ook leerde ik dat geen enkele verslaafde ervoor kiest om verslaafd te raken. De bekende uitspraak “hij heeft het zelf veroorzaakt” kon ik loslaten, hij had geen schuld aan zijn verslaving. Wel is de verslaafde zélf verantwoordelijk voor zijn/haar herstel.

Mijn verdriet om de verslaving van mijn zoon heeft veel aandacht gekregen. Rouwen noemt Ellen dat, het verlies van je kind aan de verslaving. Toen mijn zoon nog in gebruik was, kende ik mijn kind niet meer. Het was alsof hij een ander persoon was geworden. Ik kon toen nergens anders aan denken dan aan de ellende van mijn zoon. Bij alles wat hij vroeg of nodig had liet ik “alles vallen” om het voor hem op te lossen.

Stapje voor stapje, op mijn tempo en aan de hand van inzicht gevende tekeningen, gedichten en verhalen, ging ik me anders gedragen naar mijn zoon. Ik leerde “nee zeggen” door beter grenzen te stellen. Langzaam werd ik me er van bewust dat ik mijn zoon niet hielp op deze manier, hierdoor ontnam ik hem de kansen om zelf zijn problemen op te lossen of te bespreken met zijn hulpverleners. Mede daardoor ook lukte het mijn zoon om steeds meer in herstel te komen.

Ook leerde ik de pijn van mijn dochters erkennen. Ik kan nu beter luisteren naar wat de verslaving van hun broer voor ieder van hen teweeg heeft gebracht.

Op dit moment zijn mijn zoon en ik samen bij Ellen in begeleiding om meer inzichten te krijgen in elkaars (on)gezonde gedragspatronen. We willen allebei leren om op een goede en liefdevolle manier met elkaar te communiceren. En ik wil weer moeder zijn van mijn zoon, in plaats van een hulpverlener.

Ik ben nu twee jaar bij Ellen en ben ontzettend gegroeid. Ik geniet weer van het leven, kan loslaten. Mijn gezin is weer in evenwicht.

Ellen is er gewoon, ook buiten de afspraken om, als het even niet mee zit en ik een luisterend oor of goede raad nodig heb. En al ben ik er nog niet helemaal, dankzij Ellen ben ik wel al heel ver gekomen.

Het was op mijn verzoek, dat we bij Ellen aanschoven aan de keukentafel. Voor mijn man hoefde het niet zo. Maar, zo gaf hij aan, de eerste keer ga ik met je mee en daarna zien we wel.

Er waren veel spanningen in ons gezin en dat duurde al een paar jaar. Terwijl we in mijn ogen altijd zo’n stabiel, gelukkig gezin waren. Een goed huwelijk, en een dochter en een zoon die bijna volwassen waren. Met doodgewone puberproblemen. Tenminste, dat dachten we.

In 2018 ontdekten we dat onze zoon (toen 18 jaar) al geruime tijd cocaïne gebruikte. Hij liet zich op ons verzoek opnemen in een kliniek, waar hij vol goede voornemens uit terug kwam. Nog geen anderhalve week terug uit de kliniek kwam de eerste terugval, en daarna nog velen.

Via onze contactpersoon bij de gemeente kregen we de gegevens van Ellen. Sindsdien zijn we zeker tien keer bij haar terug geweest, en hebben we een aantal keren telefonisch contact gehad met haar.

Ellen heeft ons veel inzichten en achtergrondinformatie gegeven. In de verslavingsproblematiek van onze zoon, maar vooral in ons eigen handelen. Hoe we ons kind steeds probeerden te redden, hoe we hem steeds weer probeerden te behoeden voor verkeerde keuzes. Waardoor hij zelf niet tot inzichten kwam, en achterover ging leunen.

Gaandeweg gingen we de inzichten die we van Ellen kregen, toepassen in ons handelen. Waardoor onze zoon zelf in de actiestand kwam. Hij zocht zelf hulp, en vroeg ons om wat meer afstand te nemen. Zodat hij zijn eigen keuzes kon maken.

Onze zoon is nu 21 jaar, en hij woont na een klinisch traject bij Novadic Kentron tijdelijk bij ons. Het ziet er naar uit dat onze zoon binnenkort terecht kan bij een begeleid wonen traject. We kijken met gemengde gevoelens naar zijn toekomst. Zijn hoopvol, omdat hij gemotiveerd is. Maar vertrouwen? Dat is een ander verhaal.

We zullen de zorgen om ons kind nooit loslaten. Maar we hebben geleerd om het ‘zorgen voor’ aan hem over te laten. Zodat hij zijn eigen keuzes kan maken. En daarmee zijn eigen toekomst.

Wat een geluk dat Ellen op ons pad is gekomen!

Toen bleek dat het drugsprobleem van onze dochter (24) veel groter was dan we in eerste instantie konden vermoeden was Ellen een lichtbaken in een van de donkerste nachten van ons leven.

Onze dochter heeft een licht verstandelijke beperking en heeft vanaf de geboorte veel (medische) zorg nodig gehad.

Dit heeft ertoe geleid dat ik, mijn man had dat minder, een overbezorgde moeder werd die voor haar dacht en deed.

Ik bleef altijd dat beeld voor ogen houden van dat hulpeloze, kwetsbare kindje met haar beperkingen, waardoor ik er niet op kon vertrouwen dat ze het leven aankon. En dat bleek des te meer toen ze verslaafd bleek.

Dat ik daar met mijn gedrag debet aan was zag ik niet. Ik voelde wel dat er iets moest veranderen maar iets wat je al zo lang op een bepaalde manier doet, en wat niet werkt, is niet zo maar veranderd.

Als ouders van een drugsverslaafde ga je door een verdrietig en zwaar rouwproces heen. Door de gesprekken met Ellen loodste ze me razendsnel door het rouwproces heen waardoor ik een veel gezondere houding kreeg naar onze dochter. Deze andere houding is van groot belang gebleken bij haar herstel. Dit werd mij o.a. duidelijk toen ik in de kliniek een naastenbijeenkomst had en zag dat bij andere ouders het inzicht in hun eigen rol er vaak (nog) niet was.

Dit komt mijns inzien door de unieke combinatie die Ellen vertegenwoordigt; van moeder van een (ex) verslaafde en professional uit de verslavingszorg.

Het gaat nu erg goed met onze dochter. Ze spraken in de kliniek over het komen uit het gehandicaptenei. Natuurlijk weten we dat ze ooit kan terugvallen. Dat zal ons enorm veel verdriet doen. Maar we zijn in ieder geval uit ons redderpatroon want dat helpt ons niet en haar zeker niet.

Het onder ogen zien van mijn eigen schuldgevoel en schaamte is taai maar ik heb inmiddels geleerd om er niet voor weg te lopen. Dat alles snapt Ellen erg goed.

Door allerlei heldere plaatjes bereidt Ellen je in de gesprekken voor op wat er komen gaat waardoor je snel en duidelijk inzicht krijgt in wat een verslaving is en wat het met de naasten doet.

Mady, 11 maart 2019

Van een kennis, die zich machteloos voelde bij het omgaan met zijn drugs-verslaafde kind, hoorde ik over de nieuwe inzichten die hij ontwikkeld had door een begeleidingstraject bij Ellen.

Niet lang daarna kreeg ik steeds meer vragen en onzekerheden bij mijn manier van omgaan met mijn eigen verslaafde kind. Ik ervaarde te weinig ondersteuning van de kliniek waar mijn kind behandeld werd. Ik had van die kennis gehoord over de LSOVD, had contact met hun telefonische hulpdienst maar kon door werkverplichtingen niet participeren in één van hun groepen. Zij adviseerden mij contact met Ellen te zoeken en kon snel terecht voor een intakegesprek. Ik had het gevoel eindelijk gehoord te worden en mijn ei kwijt te kunnen.

Na de eerste twee vervolggesprekken, waarin Ellen mij indringende vragen stelde, kreeg ik zicht op mijn eigen functioneren en mijn houding naar mijn verslaafde kind. Zij gaf mij verhelderende voorbeelden vanuit haar eigen ervaring en besprak een aantal inzicht gevende thema’s. In een periode van een half jaar heb ik twaalf gesprekken gehad bij Ellen. Nu heb ik rust in mijn hoofd. Ik kan de situatie aan en voel me meer weerbaar. Ik ben nu minder geneigd de problemen voor mijn zoon op te lossen, ik heb geleerd dat hij zelf om hulp kan vragen.

Als ik zijn problemen blijf oplossen krijgt hij niet de kans te leren van zijn eigen successen of fouten. Opvallend is dat mijn verslaafde kind hulp is gaan zoeken in de verslavingszorg. Ik vind het soms nog moeilijk om mijn zoon zijn eigen gang te laten gaan en het niet voor hem op te lossen en ik durf hem nog altijd niet te vertrouwen als hij zich weer eens vreemd gedraagt. Vertrouwen blijft voor mij nog wel een lastig onderwerp, het voelt heel vervelend om mijn eigen kind niet te kunnen vertrouwen. Hier pieker ik nog wel eens over.

Als ik weer eens begin te twijfelen over mijn aanpak, ga ik zeker weer bij Ellen op gesprek.

Geldermalsen, maart 2017.

Jan

Via de LSOVD kwam ik contact met Ellen.

Ik kon gelukkig al heel snel bij haar terecht voor onze eerste afspraak; ik weet het nog heel goed, zo bijzonder, het voelde alsof ik in een warm bad terecht kwam.

Het gesprek verliep heel prettig ik voelde me meteen op mijn gemak samen aan de keukentafel. Ik voelde me gehoord en begrepen durfde alles te zeggen omdat ik me veilig voelde.

Mijn leven lang stoei ik al met het drinkgedrag van mijn broer gevoelens van onmacht, boosheid, teleurstelling, schaamte, opstandigheid, verdriet enz enz spelen hierin een grote rol en zijn ingewikkeld om mee om te gaan.

Ik was op zoek naar een manier om met die gevoelens om te gaan onder het motto ik kan hem niet veranderen maar ik kan wel mezelf veranderen!

Door de gesprekken met Ellen kreeg ik meer inzicht in de problematiek en hoe daar mee om te gaan.

Ik heb geleerd er op een andere manier naar te kijken en mee om te gaan. Daar ben ik zo sterk van geworden en gaf me zoveel rust in mijn hoofd daar ben ik Ellen heel dankbaar voor.

Doordat ik zelf anders ben gaan reageren op mijn broer en doordat ik met hem besproken heb waar ik mee bezig was en wat dat met mij deed is er bij hem ook het een en ander veranderd. Zijn drankprobleem is niet helemaal weg maar wel veranderd, dus hij heeft ook baat gehad bij mijn ontwikkelingen.

Ik raad daarom ook iedereen aan om in gesprek te gaan met Ellen, zij is voor mij een belangrijke sleutel in deze verandering geweest.

 Ireen – juli 2017

In 2015 heb ik besloten om een punt te zetten achter mijn relatie met mijn toenmalige partner die verslaafd was aan alcohol en drugs. Doordat ik altijd door hem gemanipuleerd en voorgelogen ben was ik op dat moment ontzettend wantrouwend naar de medemens. Hier heb ik enkele maanden mee rond gelopen en ben daarna op zoek gegaan naar hulp. De reguliere hulpverlening konden mij niet direct helpen omdat zij vooral gericht zijn op de verslaafde zelf. Tenslotte ben ik bij Ellen terecht gekomen.

In ons eerste telefonisch gesprek heb ik mijn verhaal verteld en uitgelegd dat ik heel erg worstelde met mijn eigen herstel. Het vertrouwen in de medemens en het op een rij krijgen wat mij overkomen was.

Enkele malen ben ik bij Ellen thuis op afspraak geweest. Wat ik als prettig ervaren heb is dat er alle ruimte was om mijn eigen verhaal te vertellen en Ellen heel veel herkenning kon geven. Daarnaast bleek dat de kennis en ervaring van Ellen van de verslavingszorg ook zinvol was. Door de maanden heen heeft Ellen mij uitgelegd wat verslaving inhield en waarom mijn ex-partner gehandeld heeft zoals hij dat destijds gedaan had. Door deze gesprekken kreeg ik rust, ik begreep waarom mijn ex-partner mij zo behandeld had en wat verslaving nu precies was.

Later bespraken we persoonlijke situaties die er speelde in het dagelijks leven. Waarom had ik zoveel wantrouwen in mensen en door middel van voorbeelden die ik gaf kon Ellen mij handvatten geven om verder te gaan.

Na enkele maanden had ik mijn eigen leven weer terug in handen. Ik kon overzien wat er met mij gebeurd was en hoe ik in lastige situaties het beste kan handelen. Het heeft mij persoonlijk nog sterker gemaakt dan ik van te voren was.

Carmen

Een half jaar geleden kwam ik in contact met Ellen. De behandelaar van mijn man bij Novadic-Kentron had mij een paar maanden daarvoor gewezen op de begeleidingsmogelijkheden van Ellen, een familie-ervaringsdeskundige. Na deze verwijzing heb ik het telefoontje naar Ellen nog een paar maanden uitgesteld omdat ik het moeilijk vond om deze stap te zetten. Maar tijdens mijn telefonische aanmelding viel er direct een last van me af, ik voelde me gehoord en begrepen. Ellen wees mij op haar website waar ik snel de info over haar werkwijze en de ervaringen van andere naasten kon vinden.

Tijdens de intake kreeg ik ruim de tijd om mijn ervaringen te vertellen. Door de ervaringsdeskundigheid van Ellen voelde ik me tijdens de intake al snel op mijn gemak en ontspannen. Mijn gevoelens mochten er gewoon zijn. Ik had de nodige vragen zoals; is mijn houding naar mijn verslaafde man wel goed? Hoe kan ik me het beste naar hem opstellen als hij weer dronken thuiskomt? Deze vragen leefde al langer bij mij maar omdat ik me door de “buitenwacht” niet begrepen voelde durfde ik die vragen daar niet meer te stellen. Ellen behandelde diverse thema´s, zoals de Reddersdriehoek en ik kreeg direct inzicht in mijn eigen handelen. Van Ellen kreeg ik praktische tips om hier thuis mee aan de slag te gaan. Ik besloot gebruik te maken van vervolggesprekken. Samen met Ellen stelde ik mijn doelen op.

Al na een paar gesprekken verdween mijn machteloosheid naar de achtergrond. Ik heb de nodige informatie gekregen over de oorzaken en gevolgen van verslaving en weet hoe belangrijk het is om grenzen te stellen en te handhaven vanuit de Winnersdriehoek i.p.v. vanuit de Reddersdriehoek. Daarnaast is er veel ruimte gemaakt voor mijn eigen rouwproces. Op dit moment ben ik mijn doelen thuis in de praktijk aan ´t brengen. Ik weet nu dat gedragsveranderingen tijd en aandacht vragen.

“Er bewust mee bezig zijn” en “er is geen gemakkelijk weg” vertelde Ellen mij. Wat ik ook ervaren heb bij Ellen is dat ik het haar gerust kan vertellen als ik een keer vanuit de Reddersdriehoek de problemen van mijn man heb opgelost. In dat geval kijken we samen naar de situatie. Daarna weet ik zelf in te vullen hoe ik bij een volgende keer beter kan handelen. Deze benadering ervaar ik als heel fijn en veilig.

Omdat mijn man en ik gelijktijdig in behandeling zijn heeft ieder van ons de aandacht die nodig is voor het eigen proces. Mijn belangrijkste doel is weer een gelijkwaardige relatie te krijgen met mijn man. De laatste jaren leek de alcohol voor mijn man belangrijker dan de relatie met mij. De laatste weken ondernemen we samen weer meer en af en toe neemt mijn man hiertoe het initiatief. Ik heb geleerd om naar successen van mezelf en die van mijn man te kijken. Heel voorzichtig kan ik weer hoopvol naar een gezamelijke toekomst kijken.

Als ik nu reageer vanuit de Reddersdriehoek herken ik dit sneller en kan me steeds beter herpakken. Ik heb nu het inzicht dat het voor een gelijkwaardige partnerrelatie noodzakelijk is om vanuit de Winnersdriehoek in contact te treden met elkaar. Ik weet dat dit onze relatie nieuwe kansen kan bieden. Ik ben van plan nog een tijdje in begeleiding te blijven bij Ellen omdat mijn nieuwe gedrag tijd en aandacht vraagt. Daarom bespreek ik tijdens elk gesprek met Ellen diverse situaties die hebben plaatsgevonden. Ik voel me nu krachtiger, meer weerbaar.

Ik kan altijd in goed overleg met Ellen mijn gesprekken plannen. Ze richt zich op de wensen en behoeften van de individuele naaste. Ik heb meestal eens per drie of vier weken een gesprek omdat dit voor mij, in combinatie met mijn werk en privé, het beste past. Dit werkt goed voor mij. Tussen de afspraken door heb ik dan voldoende ruimte om met mijn doelen bezig te zijn. En mocht er tussendoor iets zijn dan mag ik altijd contact zoeken om met Ellen te overleggen wat te doen. Dit werkte voor mij heel fijn toen dat nodig was. Hierdoor kon ik op eigen kracht de draad weer oppakken.

Tilburg juli 2018

Barbara

Afgelopen december (2016) zijn we via de LSOVD in contact gekomen met Ellen. Mijn man en ik waren zo langzamerhand wanhopig door onze thuissituatie en we zijn voor de zoveelste keer op zoek gegaan naar hulp. De afgelopen jaren hebben we te maken gehad met diverse problemen met onze beide puberzoons: een tweeling van 18 jaar.