Het was op mijn verzoek, dat we bij Ellen aanschoven aan de keukentafel. Voor mijn man hoefde het niet zo. Maar, zo gaf hij aan, de eerste keer ga ik met je mee en daarna zien we wel.
Er waren veel spanningen in ons gezin en dat duurde al een paar jaar. Terwijl we in mijn ogen altijd zo’n stabiel, gelukkig gezin waren. Een goed huwelijk, en een dochter en een zoon die bijna volwassen waren. Met doodgewone puberproblemen. Tenminste, dat dachten we.
In 2018 ontdekten we dat onze zoon (toen 18 jaar) al geruime tijd cocaïne gebruikte. Hij liet zich op ons verzoek opnemen in een kliniek, waar hij vol goede voornemens uit terug kwam. Nog geen anderhalve week terug uit de kliniek kwam de eerste terugval, en daarna nog velen.
Via onze contactpersoon bij de gemeente kregen we de gegevens van Ellen. Sindsdien zijn we zeker tien keer bij haar terug geweest, en hebben we een aantal keren telefonisch contact gehad met haar.
Ellen heeft ons veel inzichten en achtergrondinformatie gegeven. In de verslavingsproblematiek van onze zoon, maar vooral in ons eigen handelen. Hoe we ons kind steeds probeerden te redden, hoe we hem steeds weer probeerden te behoeden voor verkeerde keuzes. Waardoor hij zelf niet tot inzichten kwam, en achterover ging leunen.
Gaandeweg gingen we de inzichten die we van Ellen kregen, toepassen in ons handelen. Waardoor onze zoon zelf in de actiestand kwam. Hij zocht zelf hulp, en vroeg ons om wat meer afstand te nemen. Zodat hij zijn eigen keuzes kon maken.
Onze zoon is nu 21 jaar, en hij woont na een klinisch traject bij Novadic Kentron tijdelijk bij ons. Het ziet er naar uit dat onze zoon binnenkort terecht kan bij een begeleid wonen traject. We kijken met gemengde gevoelens naar zijn toekomst. Zijn hoopvol, omdat hij gemotiveerd is. Maar vertrouwen? Dat is een ander verhaal.
We zullen de zorgen om ons kind nooit loslaten. Maar we hebben geleerd om het ‘zorgen voor’ aan hem over te laten. Zodat hij zijn eigen keuzes kan maken. En daarmee zijn eigen toekomst.