Het verhaal van een moeder (3)

Na jaren van vechten en redden van mijn verslaafde zoon en mijn gezin met nog twee dochters, dat ontwricht was, kwam ik in contact met Ellen.

Gewoon aan haar keukentafel vertelde in mijn verhaal en het eerste wat me opviel was de herkenning die ik van haar kreeg. Jaren had ik gevochten én mezelf verantwoord. Iedereen wist het beter. Het was zijn eigen schuld en ik moest maar harder tegen hem zijn.

Ellen keek me aan en zei alleen maar: “Ik herken het”. De tranen liepen over mijn wangen van opluchting en herkenning. Ik voelde me begrepen.

Samen gingen we aan de slag, langzaam liet ze me dingen inzien en ging ik me anders gedragen naar mijn zoon, ik kon hem niet redden, dat moest hij zelf doen. Ook leerde ik dat geen enkele verslaafde ervoor kiest om verslaafd te raken. De bekende uitspraak “hij heeft het zelf veroorzaakt” kon ik loslaten, hij had geen schuld aan zijn verslaving. Wel is de verslaafde zélf verantwoordelijk voor zijn/haar herstel.

Mijn verdriet om de verslaving van mijn zoon heeft veel aandacht gekregen. Rouwen noemt Ellen dat, het verlies van je kind aan de verslaving. Toen mijn zoon nog in gebruik was, kende ik mijn kind niet meer. Het was alsof hij een ander persoon was geworden. Ik kon toen nergens anders aan denken dan aan de ellende van mijn zoon. Bij alles wat hij vroeg of nodig had liet ik “alles vallen” om het voor hem op te lossen.

Stapje voor stapje, op mijn tempo en aan de hand van inzicht gevende tekeningen, gedichten en verhalen, ging ik me anders gedragen naar mijn zoon. Ik leerde “nee zeggen” door beter grenzen te stellen. Langzaam werd ik me er van bewust dat ik mijn zoon niet hielp op deze manier, hierdoor ontnam ik hem de kansen om zelf zijn problemen op te lossen of te bespreken met zijn hulpverleners. Mede daardoor ook lukte het mijn zoon om steeds meer in herstel te komen.

Ook leerde ik de pijn van mijn dochters erkennen. Ik kan nu beter luisteren naar wat de verslaving van hun broer voor ieder van hen teweeg heeft gebracht.

Op dit moment zijn mijn zoon en ik samen bij Ellen in begeleiding om meer inzichten te krijgen in elkaars (on)gezonde gedragspatronen. We willen allebei leren om op een goede en liefdevolle manier met elkaar te communiceren. En ik wil weer moeder zijn van mijn zoon, in plaats van een hulpverlener.

Ik ben nu twee jaar bij Ellen en ben ontzettend gegroeid. Ik geniet weer van het leven, kan loslaten. Mijn gezin is weer in evenwicht.

Ellen is er gewoon, ook buiten de afspraken om, als het even niet mee zit en ik een luisterend oor of goede raad nodig heb. En al ben ik er nog niet helemaal, dankzij Ellen ben ik wel al heel ver gekomen.